خدایا تومرا هست کردی از نیست ودر مسیر زندگی ام خطی کشیدی که به خود تو ختم میشود،اما اغلب اوقات خطوط زیادی بااین خط توام میشوند که از مسیر اصلی که همان مسیر منتهی به توست دور میشوم وگاهی نیز آنرا گم میکنم،راه های زیادی پیش رویم خودنمایی کرده ومرا وسوسه میکنند، در این میان تشخیص برایم مشکل میشود که ناخودآگاه به خودت پناه میبرم وتو مرا برای بار هزارم کمک میکنی،میفهمم که دوستم داری ومرا فراموش نکرده ای،اینجاست که به عظمت تو واقف تر میشوم که چگونه انسانی که دریک کره خاکی ومنظومه ای که یکی از منظومات یکی از هزاران کهکشانیست که توخلق کرده ای میتواند آنقدربه تو نزدیک باشد که تااین حد او را درنظر داشته باشی. اینجاست که اهمیت خودرا نیز میفهمم و قدرت تورا باعقل آدمکی خود درک میکنم وباز از تو به توپناه میبرم.آنگاه که راه گم میشود ومقداری بیراهه میروم گوشمالی هایت را عشق است که مرا بیدار ودر راه میکند. بیراهه ها را برایم تاریک میکنی ومن بدون دیدن آنها نور رادنبال کرده، با پر رویی بسوی تو آمده ،در راه تو حرکت میکنم ودوباره باب رفاقت باز میکنم.آخر توباهمهء رفقا فرق داری، زود میبخشی ومرا برای خودم میخواهی،همه چیزبه من داده ومیدهی پس کمکم کن تورا به همه چیز وهمه کس ترجیح دهم چون دوست دارم همه چیز وهمه کسم توباشی.